Van topsporter tot beroepsschilder: het verhaal van Rob Peeters

Sommige mensen leggen een apart traject af voor ze in onze stiel belanden. Rob Peeters is zo iemand. In 2012 zagen 1.500.652 televisiekijkende Vlamingen hoe hij een zilveren medaille behaalde op het wereldkampioenschap veldrijden in Koksijde. Rob hing in 2018 zijn crossfiets aan de haak en koos voor een tweede carrière als beroepsschilder. Een beslissing die hij zich nog geen seconde beklaagd heeft.

Twaalf jaar lang verdiende Rob Peeters de kost als beroepswielrenner. Tijdens zijn beste jaren streed hij wekelijks mee voor de prijzen in het veldrijden, met als uitschieter de zilveren WK-medaille in 2012. Honderdduizenden sportliefhebbers zagen week na week hoe hij door de modder baggerde en veldritgrootheden als Sven Nys en Niels Albert het vuur aan de schenen legde.

In de laatste jaren van zijn wielercarrière haalde Rob niet meer hetzelfde niveau als in zijn gloriejaren. Hij moest met lede ogen toezien hoe de jongere generatie hem overvleugelde en besloot begin 2018 om op 32-jarige leeftijd zijn fiets aan de haak te hangen.

Een nieuwe start

“Omdat ik tijdens mijn humaniora een opleiding schilder- en decoratietechnieken gevolgd had aan Sint-Lutgardis in Mol, was het een voor de hand liggende keuze om schilder te worden. Ik dacht dat ik nog wel wist hoe het vak in elkaar zat. Maar toen ik voor het eerst opnieuw op een werf aan de slag ging, kon ik mijn ogen nauwelijks geloven. Op twaalf jaar tijd hebben de producten en materialen in deze branche een onwaarschijnlijke evolutie doorgemaakt. Toen ik de eerste keer aan de slag ging, bracht ik eerst stroken in de ene richting aan, en daarna de tweede laag kruislings daarop, om strepen in de verf te vermijden. Dat is hoe ik het destijds geleerd heb, maar blijkbaar is dat tegenwoordig niet meer nodig. Het is onwaarschijnlijk hoe mooi de verflagen nu in elkaar overvloeien. Het verschil met mijn schooltijd is enorm. Toen begonnen de watergedragen verven nog maar net op te komen. De producten van nu zijn echt vele malen beter. En niet alleen de verven zelf, maar ook het gereedschap heeft grondige veranderingen ondergaan. Zo had ik nog nooit met een verfrol met een lange steel gewerkt. Ik dacht dat dat iets voor kladschilders was.”

Stap voor stap

De transformatie van professioneel sporter naar hardwerkende stielman is niet evident, vertelt Rob. “Ik moest helemaal vanaf nul beginnen. Ik had geen vennootschap, geen materiaal, geen klanten. Niets. Mijn allereerste opdracht was bij mijn eigen moeder thuis. Ze liet me de gang schilderen en ze vertelde aan iedereen die het horen wou dat ik schilder wilde worden. Zo ging de bal aan het rollen en kreeg ik al snel de ene telefoon na de andere. In het begin kwamen alle opdrachten van familie of vrienden, maar via mond-aan-mondreclame raakte mijn naam bekend hier in de Kempen. Stilaan krijg ik ook telefoontjes van mensen die ik niet ken. Ik mag dus zeker niet klagen. Ik ben nu zeven maanden als schilder aan de slag en ik heb nog geen dag zonder werk gezeten. En dat is een hele geruststelling. Ik weet nog dat ik drie rolletjes afplaktape kocht, voor mijn eerste opdracht. Intussen heb ik gelukkig al het punt bereikt dat ik telkens een paar dozen tape bestel. Gezien de gang van zaken, maak ik me geen zorgen over de toekomst. Ik ga ervan uit dat er voldoende werk is om mijn dagen te vullen.”

Lage instapkosten

Het feit dat je geen grote investeringen hoeft te doen om aan de slag te gaan als schilder, was voor Rob een doorslaggevend element om zijn kans te wagen als schilder. “Een schuurmachine en een goede stofzuiger zijn de grootste investeringen die je moet doen om te kunnen beginnen. Ik schat dat het opstarten van mijn zaak me 5.000 à 6.000 euro gekost heeft. De rest van het materiaal heb ik gaandeweg aangekocht. Die lage instapkost is voor een beginnende schilder een belangrijke troef. Het feit dat je geen financiële risico’s moet nemen of zware leningen moet aangaan, maakt de drempel toch een flink stuk lager.”

Een ander leven

“Wie het luxeleven van een profsporter gewend is, trekt uiteraard zijn ogen open wanneer hij in de bouw terechtkomt. Maar ik beklaag me mijn keuze niet. Het is hard werken, maar ik doe het graag en ik haal er veel voldoening uit. Het leven dat ik nu leid, is wel niet meer te vergelijken met mijn vroegere rennersbestaan. Mijn dagen beginnen nu om 7.30 uur ’s morgens en ik werk door tot 17 uur in de namiddag. Dat is niet te vergelijken met het rennersleven. Als profwielrenner train je maar een paar uur per dag en breng je de rest al rustend door. Nu moet ik veel harder werken voor een fractie van wat ik vroeger verdiende, maar ik ben tevreden. Ik ben iedere avond comfortabel thuis bij mijn vrouw en kinderen en in de weekends klus ik af en toe nog wat bij als commentator bij het veldrijden op Proximus-TV. Zo behoud ik toch nog wat voeling met mijn vorige leven.”

De toekomst

“Ik hoop dat ik via deze stiel nog lang mijn boterham kan blijven verdienen. Als ik daarnaast nog af en toe wat kan bijklussen in het veldrijden, dan ben ik een tevreden man. Ik haal veel voldoening uit mijn werk, ik kan mijn agenda zelf beheren en ik ben mijn eigen baas. Wat wil een mens nog meer?”